Öylesine Bendesin ki, Ölmüyorsun. Ölsen, ben de öleceğim sanki. Çıkarsan içimden bütün kanımda seninle akıp gidecek. Öylesin... Kan gibisin..."

Hayatımın Vazgeçilmezine,

Gözlerine bakmaya doyamadan tam on gün su gibi aktı gitti.
Ve bu sabah kalbimi,sevgimi,canımı ve Seni Ankara`ya uğurladım. Bugün aklıma seninle İlk tanıştıgımız gün geldi. Hayatımın ilk dönüm noktası ve ölsem bile unutamayacağım anlardan bir tanesi.
Senden önce hiç bitmeyecek sandığım yolda çaresizce yürüyordum.Koyu gri bir havanın hakim olduğu o yolda ne bir yıldız gördüm, ne de bir tek yağmur damlası düştü yere. Ne sıcak vardı, ne soğuk. Kara, kirli bir toprağın üzerinde atıyordum adımlarımı. Binlerce kilometreymiş gibi uzanıp gidiyordu yol önümde ve yeşile dair hiç birşey görünmüyordu.
İçimde çoğalttığım sesimi, bir mutlu yüze sakladığım gülüşlerimi dışarıya vurabilmek için çırpınıyordum. Ama hiç kimsenin yüzü o cesareti vermiyordu bana.
Sonra hiç varılmıycakmış kadar uzakta bir kusun havalndığını gördüm. Bir umut yakalamıştım sonunda. Hızlandırdım adımlarımı. Sıyrıldım kalabalıktan. Koşmaya başladım. Kuşa yaklaştıkça gri havanın dağıldığını, güneşin sarı ışıklarını, çiçeğin her rengini gördüm. En sonunda da Seni...
Orada küçük ama yemyeşil bir çayırın ortasında öylece tek başına oturuyordun. Senin biraz ötende hava kurşun gibi griyken, Senin basındaki gök masmaviydi. Ve Sen o maviliğe dikip gözlerini çok uzaktan gelecek birini bekler gibiydin.
Ben gördüklerimin şaşkınlığıyla karşında kıpırdamadan duruyordum. Ve Sen gözlerindeki Karadeniz`de kaybolmama izin verirken o güzel sesinle bana "Hoşgeldin" dedin...
Ve o ses yeniden hayata döndürdü beni Sevdiğim. İstemdışı bir gülümseme yayıldı yüzüme. Yüreğimin atışının hızlandığını, tenimin ısındığını hissettim.
Az önce terk ettiğim karanlık yoldan geçip giderken biz el eleydik artık. Bir sevdanın iki ortağıydık.
Korkmuyorum artık yeni gelecek günden. Umutsuz değilim artık Aşkım. Senden önce yaşadığım tüm kötü günleri değiştirdim Senin verdiklerinle..
O büyük karanlığı, kurşun gibi gri havayı Senin estirdiğin rüzgar alıp götürdü. Bildiğim her şeyi yeniden tanımladım Senin gelişinle. Yeniden ad verdim her güzelliğe. Çirkin olan ,kötü olan ne varsa Seninle birlikte kaybolup gitti. Beni de hayatımı da bir anda bağladın kendine. En ulaşılmaz noktalara, en cıkılmaz doruklara vardırdın benliğimi. Terk edilmiş bir limanda kendi halinde bekleyen köhne gemilerime en gizli denizleri açtın Ben o maviliğin yolcusuyum şimdi, en sıkılmaz yolcusu...
Adın bir dönülmezliğin simgesi artık. Sen sözcükleri ölümsüz kılansın, Sen umudun, Sen aşkın,Sen özlemin,Sen hayatın adısın. Ve Senin adını anmak bile tarif edilmez bir sevinç yayıyor içime.
Şimdi yaşamayı seviyorum işte. Çünkü içinde sen varsın...
Ve içimde çoğalttığın sesimle haykırıyorum, herkes duysun diye... Hiç kimse sevdama Senin kadar yakışmadı ve sevdam hiç kimseyi Senin kadar yaşatmadı...

SENİ SEVİYORUM SEVDİĞİM...